اخبار شرکت 6 روش معمول پهلوگیری برای کشتی ها

6 روش معمول پهلوگیری برای کشتی ها

هر شناور با چیدمان پهلوگیری طراحی شده است به گونه ای که طناب و سیمهایی با مقاومت توصیه شده می توانند در کنار اسکله ، سکوی شناور ، شناور یا اسکله با خیال راحت پهلو بگیرند.اساساً یک کشتی باید در کنار اسکله یا اسکله ، بین شناورهای لنگر انداز ، به یک شناور لنگر انداز ، به یک کشتی یا کشتی دیگر قرار گیرد و سپس با استفاده از لنگرهای خود ، خطوط پهلوگیری یا خطوط ساحلی سریع ساخته شود.

برخی از روشهای بسیار معمول پهلوگیری ، پهلوگیری مدیترانه ای ، پهلوگیری بالتیک ، پهلوگیری در حال اجرا ، پهلوگیری ایستاده ، شناورهای پهلوگیری عنکبوتی ، پهلوگیری تک نقطه ای یا بوی تک ، پهلوگیری متعارف یا چند بویه ، پهلوگیری کشتی به کشتی

در حالی که در کنار یک اسکله ثابت یا شناور یا یک اسکله دریا پهلو گرفته اید ، نیروهای مختلفی مانند شناور باد ، جریان ، جزر و مد ، عملکرد موج ، تورم ، موج ناشی از عبور کشتی ها و تر و تمیز کشتی بر روی شناور وارد می شوند.فنر ، سینه و سرخط از حرکت رگ در برابر عملکرد این نیروها جلوگیری می کند.تأثیر جهت دار این موارد ضروری نیست که یک طرفه باشد.می تواند چند جهته یا از زوایای مختلف رگ باشد.جهت حاصل از این نیروها اغلب با تغییر جهت وزش بادهای خشکی / دریایی یا جریان های جزر و مدی ، جریان های بالا برنده و پایین دست تغییر می کند.بنابراین ترکیبی از طنابهای پستان ، طنابهای سر و طنابهای فنری بهترین روش برای مقابله با این نیروها و حفظ ایمنی رگ در کنار آن است.

غالباً پهلوگیری های مخلوط بعنوان برخی از ترمینال ها بر اساس شرایط محلی و تجارب مشاهده می شود که کشتی ها از خطوط بیشتری نسبت به آنچه برای آنها طراحی شده استفاده کنند.بنابراین روشی که در آن از سیمها بهمراه طنابهای نرم با SWL و ساخت متفاوت نیز استفاده می شود ، اصطلاحاً اصطلاحاً اصطکاک مخلوط نامیده می شود.نتیجه ساده شده این نیروها تمایل به حرکت یک شناور در جهت عرضی یا طولی با توجه به اسکله دارد.بنابراین خطوط فنر از حرکت طولی جلوگیری می کنند و خطوط پستان حرکت عرضی را بررسی می کنند.

همیشه ترجیح داده می شود به دلیل بارهای متغیر و کشش انواع طنابها و سیمها که منجر به فشار یا وزن متفاوت بر روی خطوط می شوند ، از پهلوگیری های مخلوط جلوگیری شود.این امر می تواند باعث بارگیری بیش از حد در برخی از خطوط نسبت به خطوط دیگر شود و در نهایت آنها را از بین ببرد و کشتی را در معرض خطر قرار دهد.با این حال ، به دلایل ایمنی یا در یک وضعیت ناامید کننده ، ممکن است ناظران کشتی یا خلبانان مجبور شوند که به پهلوگیری های مختلف متوسل شوند.

شناورها نیز گاهی اوقات از لنگرگاه دریا بهمراه خطوط پهلوگیری برای بیرون کشیدن شناور از اسکله هنگام ریختن و یا هنگام ساخت سریع کشتی در کنار آن از لنگر دریا استفاده می کنند تا به کنترل سرعت حرکت جانبی به سمت اسکله کمک کنند.این مانور را می توان با کمک یدک کش یا بدون آن انجام داد.

عملیات انتقال کشتی به کشتی شامل پهلوگیری در کنار دو کشتی متفاوت یا همان اندازه برای انتقال بار است.در طول این عملیات ، یا یکی از کشتی ها در لنگر است یا هر دو در حال انجام هستند.ترتیب پهلوگیری به اندازه کشتی ها بستگی دارد.یک کشتی یا در لنگر است یا متوقف می شود و یک عنوان ثابت را حفظ می کند توسط کشتی مانور در زاویه نزدیک شدن تا حد امکان کوچکتر می شود.ناحیه رویش معمولاً در پشت پرتو کشتی ثابت قرار دارد.در حین نزدیک شدن وقتی کشتی مانور نزدیک می شود ، مسیری موازی با عنوان یا مسیر کشتی دیگر را هدایت می کند و فاصله افقی کشتی ها را به کمتر از 100 متر می رساند.پس از دستیابی به این حالت ، کشتی مانور از حرکات موتور و سکان استفاده می کند و این فاصله را بیشتر لمس می کند تا زمانی که گلگیرها یکدیگر را لمس کنند.بنابراین دو کشتی با هم تماس موازی برقرار می کنند و خطوط به ترتیب طبق طرح پهلوگیری عبور می کنند.به عنوان یک روش معمول در هنگام نزدیک شدن ، باد و دریا ترجیح داده می شود که از جلو یا در زاویه های بسیار کوچک نسبت به کمان باشد.

لنگر انداختن یک بوی یا یک نقطه: غالباً کشتی های بزرگتر که نمی توانند به بندرها و ترمینال نزدیک شوند ، در خارج از محدوده بندر یا در لنگرگاه های پناهگاهی پهلو می گیرند و انتقال محموله با کمک پهلوگیری های تک نقطه ای یا بویه انجام می شود.اصل اساسی شناور این است که موقعیت کشتی را نسبت به شناور ثابت نگه دارید و در عین حال اجازه دهید کشتی ها به سمت باد و دریا بچرخند.غالباً یک عقب کش در عقب ایجاد می شود تا کشتی را در یک زاویه و فاصله ثابت از شناور نگه دارد.این شناور با قرار دادن آن در مرکز چهار لنگر متصل به آن ثابت می شود.این کشتی با کمک یک یا دو زنجیره منفرد که در داخل درپوش تعظیم محکم شده است ، سریع به بوی ساخته می شود.به طور کلی ، هنگام نزدیک شدن به تک نقطه یا لنگر انداختن تک بویه ، معیار اصلی در تعیین اینکه آیا کشتی باید اسکله شود یا نه ، است.دریاهای آرام با تورم کم و نیروی باد زیر 15kts برای ایجاد رویکرد مطلوب در نظر گرفته می شوند.وجود جریان جزر و مدی شدید ، فاصله برای پهلو گرفتن و آزاد کردن را محدود می کند.رویکرد سرپیچی باید اغلب کند باشد ، در حالی که همزمان با زاویه کوچکتر به شناور نزدیک می شود و سپس به تدریج در طناب مسنجر شناور منتقل می شود و با استفاده از ضربات موتور در فواصل کوتاه ، کشتی را به آرامی به سمت شناور می کشد تا کنترل و نگهداری شود. در حالی که نزدیک به 150-200 متر از شناور فاصله دارد ، همراه با وینچ های پهلوگیری برای حمل و نقل در کشتی است.برای از بین بردن زنجیر ، زنجیر از درپوش تعظیم آزاد می شود و ضربه ای کوتاه بر روی موتورهایی که به شدت در حال حرکت هستند ، کمان را به سمت پروانه های راست دست چرخانده و در نتیجه ظرف را از شناور پاک می کند.همچنین می توان از کمک Tug شکایت کرد تا کشتی به سختی بکشد و از شن و ماسه پاک شود.

شناور معمولی یا چند بویایی: در این روش ، کمان کشتی با استفاده از هر دو لنگر او محکم می شود در حالی که استرن برای شناور شدن در اطراف آن محکم شده است.در این رویکرد ابتدا رگ از موقعیت جلو و با زاویه 90 درجه نسبت به جهت نهایی پهلوگیری به موقعیت نهایی نزدیک می شود.در حالی که کشتی در حال پیشروی است ، ابتدا لنگرگاه تخته را در یک نقطه از پیش تعیین شده رها کنید.مقدار مورد نیاز کابل پرداخت می شود و پیشرانه astern نیز به طور همزمان کار می کند تا کشتی را متوقف کند.هنگامی که رگ در لنگر آب متوقف شد ، رها می شود و بنابراین رگ او را در امتداد خط میانی قرار می دهد و باعث انشعاب بویه ها می شود.برای تراز کردن کشتی در امتداد این خط پورت خط مرکزی ، کابل پرداخت می شود و کابل تخته با نیروی محرکه پیشرفته به بالا می رود.از هدست و موتورهایی که باید در طی این مانور با دقت استفاده شود تا اطمینان حاصل شود که استرن از هر نوع آویز در حال چرخش است.در هنگام آزاد کردن ، کابلهای لنگر برای بالا بردن رگ به جلو برداشته می شوند و وزن آنها بر روی خطوط بادی گرفته می شود و خطوط دیگر را از بین می برید تا از چرخش استرن به بقیه لانه ها جلوگیری شود.این مانور به مهارت و کارایی کارکنان کشتی و همچنین تجهیزات پهلوگیری نیاز دارد زیرا اغلب وزن خطوط می تواند بسیار زیاد باشد.

پهلوگیری مدیترانه ای: برای این نوع پهلوگیری ، موقعیت از پیش محاسبه شده با استفاده از حرکات موتور تعیین و به آن نزدیک می شود.در ابتدا کمان به سمت اسکله ساخته می شود و لنگرگاه در آن وضعیت رها می شود.پس از این ، موتورها به سختی کار می کنند و لنگرگاه بندر در محل تعیین شده رها می شود.رگ سقوط می کند و به سمت تخته ستاره می چرخد.بنابراین ظرف هنگام نزدیک شدن به اسکله توسط هر دو لنگر نگه داشته می شود.سپس خطوط استرن رد می شوند.مورینگ ها با استفاده از کابل های لنگر محکم نگه داشته می شوند.موقعیت قرارگیری رگ به گونه ای است که پهلوگیری با حدود چهار غل و بند در هر لنگر انجام می شود.غالباً از جزر و مد برای کنترل رانش شناور به سمت اسکله استفاده می شود در حالی که آن را با بالابردن یا پرداخت یکی از لنگرها قرار می دهید.

پیمایش در حال اجرا: این مانور در مقایسه با پهلوگیری مدیترانه ای مدت زمان نسبتاً کمی طول می کشد و کنترل بیشتری بر کشتی دارد.لنگرگاه تخته شناور در موقعیتی قرار دارد که تقریباً چهار تا پنج قید از موقعیت نهایی کمان قرار دارد و حدود 9 غل و زنجیر پرداخت شده هنگام حرکت با موتور جلوتر است.سپس وقتی او با جزر و مد به شدت سقوط می کند ، لنگر بندر را رها کرده و لنگرگاه تخته پنج بند را می بندد.این روش اتاق تاب را محدود می کند و باعث کاهش بار شیشه باد می شود.

ایستادن پایدار: این کار در هنگام عبور بادهای عرضی انجام می شود.با متوقف شدن کشتی ، لنگر بندر رها می شود و با جریان جزر و مد 9 قلاب پرداخت می شود.لنگر تخته ای رها می شود و همزمان لنگر پورت را بلند می کند.بنابراین لنگر بندر بر روی 4 غل و زنجیر نگه داشته می شود که به طور کلی لنگر سیل است و پنجره را به عنوان لنگر عقب می بندد.این کشتی مدت زمان طولانی تری دارد و کنترل کمتری بر کشتی دارد.بار در شیشه های بادی بیشتر از مور در حال اجرا است.

توسط رئیس ارشد ابیشک بهنوات|که درناوبری دریایی |